[SF] Hello {Mingyu x Wonwoo} Seventeen

ข้อมูลเบื้องต้น

ฝากฟิควายสั้น ๆ ไว้ในอ้อมอกด้วยนะคะ
เคยลงไปแล้วในบล็อก exteen 
เอามาลงอีกทีใน Dek-d คงไม่เสียหาย
ฝากติชมแนะนำด้วยนะคะ *โค้ง*
คู่มินวอน เด็กหน้ามึนกับเด็กยักษ์ค่ะ 






 

T MOMO

Hello

            “ฮัลโหล...” เสียงทุ้มกรอกเสียงลงโทรศัพท์ หลังจากที่โทรไปหลายครั้ง รับสักทีสินะ ...

            “อะไร...” แต่เสียงที่ปลายสายตอบกลับมา เป็นแค่เสียงตวัดเล็กน้อย แสดงความรำคาญที่โทรมา

            “กินข้าวรึยัง ?” ถามเสียงเรียบ แต่ในใจนั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

            “กินไม่กิน เกี่ยวอะไรกับนาย ?” อีกแล้วกับน้ำเสียงรำคาญ

            “ฮยองอยู่ไหน แล้วทำอะไรอยู่...รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงฮยอง” เจ้าของเสียงทุ้มกราดความรู้สึกในใจออกไป หวังว่าปลายสายคงจะเข้าใจเขาในตอนนี้บ้าง

            “...”

            “บอกผมทีสิ ว่าฮยองอยู่ที่ไหน ฮัลโหล...ฮัลโหล !” เสียงทุ้มขึ้นเสียงใส่โทรศัพท์อย่างหัวเสีย หยุดเอาโทรศัพท์แนบที่หู เอาออกมาดู...และพบว่าปลายสายได้วางไปเรียบร้อยแล้ว แต่ร่างสูงก็ไม่ยอมแพ้ กดโทรหาคนในปลายสายอีกครั้ง

            (กรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัญญาณ....)

            “ฮัลโหล ! ฮยอง ! ได้โปรดรับโทรศัพท์ผมทีเถอะ ฮยองอยู่ไหน ผมจะไปหาฮยอง !” เสียงทุ้มตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างบ้าคลั่งเมื่อปลายสายไม่ยอมรับสายจากเขา

            ร่างสูงวิ่งอย่างรวดเร็ว ตรงไปยังบ้านของคนที่เขาพยายามโทรหา ... ชอน วอนอู รุ่นพี่ที่ร่างสูง คิม มินกยู แอบชอบมาตั้งแต่มัธยมต้น จนตอนนี้มัธยมปลายแล้ว มินกยูก็ยังคงมองแต่วอนอู

            ฝีเท้าหนาวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย วิ่งจนลืมเหนื่อย บางทีที่สายของวอนอูหายไป อาจจะเป็นเพราะแบตหมดก็ได้ แต่ถ้าวอนอูไม่ได้อยู่ที่บ้านล่ะ ? ตอนนี้ฝนกำลังจะตกอยู่ด้วย ร่างเล็กจะเป็นยังไงบ้างนะ เขารู้สึกกังวลแทบบ้าอยู่แล้วตอนนี้ มินกยูอยากจะไปหาวอนอูใจจะขาด จนในที่สุดเขาก็วิ่งมาถึงหน้าบ้านวอนอูจนได้

            ร่างสูงอดที่จะดีใจไม่ได้ เมื่อเขาเห็นว่าร่างบางที่เขาวิ่งมาหายืนอยู่หน้าบ้าน ...แต่กับวอนอูมันไม่ใช่ สีหน้าของวอนอูดูตกใจ ตาเรียวเล็กจ้องมินกยูไม่วางตา แต่ด้วยความตกใจมากกว่าจะดีใจ ...

            “อาร่านูน่า....กลับบ้านดีๆนะฮะ ผมเป็นห่วง” ร่างบางคว้านูน่าร่างเล็กเข้ามากอด ก่อนจะผละออก

            “อื้อ...ขอบใจสำหรับวันนี้นะ” หญิงสาวร่างเล็กบอกรุ่นน้องที่กอดตัวเองเมื่อกี้ พลางเดินขึ้นรถแท็กซี่ที่วอนอูเรียกให้ก่อนหน้านั้น พอรถของหญิงสาวออกตัวไปแล้ว วอนอูก็ตวัดสายตาไปมองคนที่วิ่งมา ที่กำลังยืนหอบอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

            “ฮยอง...ผมเป็นห่วงแทบแย่”

            “...”

            “ผมโทรหาฮยองตั้งหลายครั้ง ฮยองไม่รับสายผมเลย แล้ว...สายก็ตัดไปด้วย”

            “...”

            “ทำไม...ฮยองไม่พูดอะไรกับผมเลยล่ะ”

            “น่ารำคาญ...” แค่เพียงประโยคสั้นๆเท่านั้น แต่ก็ทำให้หัวใจของร่างสูงแทบแตกเป็นเสี่ยง ๆ รู้สึกเจ็บแปลบ...

            “ฮยอง...”

            “นายจะตื้อฉันไปถึงไหนกัน” ใบหน้านิ่งพูดออกมาพร้อมจิกสายตาไปยังคนตัวสูงตรงหน้า เขาเบื่อเต็มทีกับการที่ถูกคนตรงหน้าตามตื้อ เขาเบื่อ รำคาญ !

            “อาร่านูน่ากำลังหลอกฮยองนะ เธอไม่ได้รักฮยองจริงหรอก”

            “อย่ามา...ว่าให้อาร่า” ร่างสูงเข่าแทบอ่อน ทำไมวอนอูถึงดูไม่ออกเลย ว่าอาร่ากำลังหลอกใช้เขาอยู่ ทำไม !!

            “ฮยองจะหันมามองผมไม่ได้เลยใช่ไหม ?”

            “ฉันเกลียดนาย” คำพูดแสนเย็นชา ประกอบกับสีหน้า...มันสร้างความเจ็บปวดให้มินกยูได้ไม่ยากเลย

            “ฮยอง”

            “ได้ยินชัดพอไหม ? ฉันเกลียดนาย ต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง ฉันเกลีย....” ยังไม่ทันที่วอนอูจะพูดจบ ก็ถูกคว้าเอวบางเข้าไปใกล้ๆร่างสูง ใกล้จนตัวเองยังรู้สึกตกใจ ไม่คิดว่าใบหน้าของเด็กอ่อนกว่าเขาไป 1 ปี จะดูมีเสน่ห์ได้ขนาดนี้  ชื่นชมได้ไม่นาน ร่างสูงก็กดริมฝีปากทาบทามลงมา กดจูบย้ำหลายครั้ง จนร่างบางเองยืนแทบไม่ไหว  จูบย้ำอยู่เนิ่นนานก่อนจะค่อยๆถอนจูบออกมา ...

            “งั้นเวลาที่ฮยองจูบกับอาร่า รู้สึกแบบนี้บ้างไหม...เสียงหัวใจเต้นน่ะ ได้ยินบ้างไหม ?” ไม่พูดเปล่า แต่ร่างสูงชักมือของวอนอูมาวางแนบลงตรงอกข้างซ้าย

            “...” ปฏิเสธไม่ได้เลย ว่าวอนอูรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่มันเต้นแทบบ้าอยู่ในอกของมินกยู ... แม้แต่ของเขาเอง ไม่ต้องสัมผัส ก็รู้ดีว่ามันเต้นแรงแค่ไหน

            “ผมทำให้ฮยองมีความสุขได้มากกว่านะ คบกับผมเถอะ”

            “อย่ามาตลก !!! ไปให้พ้นหน้าฉันซะ” ร่างเล็กผลักร่างสูงกระเด็นจนร่างสูงลงไปกองอยู่ข้างล่าง...ตอนนี้วอนอูรู้สึกกลัว กลัวกับความรู้สึกที่มันกำลังก่อขึ้นตอนนี้ กับประโยคของมินกยูเมื่อกี้...

            “ฮยอง...! ผมรักฮยองนะ !”

            “หุบปากซะ !!” ตะคอกใส่ร่างสูงที่นั่งกองอยู่ข้างล่าง ก่อนจะคว้าคอเสื้อขึ้นมา กำมือแน่นสุดความโกรธ ก่อนจะออกแรงพุ่งกำปั้นเข้าหาใบหน้าคม

            พลั่ก !!!

            อีกครั้งที่ร่างสูงลงไปกองอยู่กับพื้น .. วอนอูหอบอย่างหนัก ไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่เป็นเพราะโกรธ ...โกรธคนตรงหน้ามาก โกรธจนอยากจะพุ่งหมัดใส่อีกหน แต่ก็ทำได้แค่หันหลังให้และเดินเข้าบ้านของตัวเองไป

.

.

.

            “...” เป็นครั้งที่ร้อยเลยก็ได้ที่มินกยูโทรหาวอนอู แต่ปลายสายไม่รับเลย รู้สึกแย่กับเรื่องที่ทำลงไปเมื่อวานอยู่พอสมควร แต่ก็รู้สึกิดถึงริมฝีปากหวานนั่นอยู่เหมือนกัน

            (กรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัญญาณ....ติ๊ด)

            “ฮัลโหล...ฮยองอยู่ที่ไหน กินข้าวรึยัง...แล้วทำอะไรอยู่”

            “....”

            “ผมขอโทษ”

พูดประโยคที่อยากจะบอกร่างบางที่สุดออกไป ก่อนจะกดวาง วอนอูคงไม่รับสายเขาอีกแล้วสินะ จากที่ห่างกันอยู่แล้ว ตอนนี้กลับห่างกันมากกว่าเดิม

....ใจของผม ไม่เหลืออะไรแล้วล่ะ

            “อาร่าอยู่ไหน ?” เสียงเล็กที่ดังอยู่ข้างหลังทำให้ร่างสูงต้องหันกลับไปมอง และเห็นว่ารุ่นพี่ที่เขารู้จักกำลังคุยอยู่กับเพื่อน

            “ไปเดทกับเด็กวอนอูอะไรนั่นน่ะสิ”

            “เดทอีกแล้วเหรอ ?” เสียงเล็กขึ้นเสียงถามอย่างเอือม ๆ

            “ก็เดททีไร เด็กนั่นจะต้องพาไปเจอจงฮยอนทุกครั้งน่ะสิ”

            “อ๋อ...อาร่ากำลังใช้เด็กนั่นเพื่อที่ตัวเองจะได้ใกล้จงฮยอนสินะ”

            “อื้ออ คงจะเลิกใช้แล้วล่ะ จริงๆวันนี้อาร่าจะไปเดทกับจงฮยอนน่ะ”

            “ต๊าย...จะบอกเลิกเด็กนั่นวันนี้เหรอ สงสารจังนะ”

            “ยัยอาร่าน่ะมันร้ายจะตาย ช่างเหอะ ไปกินกาแฟหน้าโรงเรียนกันเถอะไลม์” จบบทสนทนาสองสาวร่างบางก็พากันออกไปหน้าโรงเรียน ฝ่ายร่างสูงที่ได้ยินทุกอย่าง ก็ทำอะไรไม่ถูก

            นี่วอนอูจะโดนบอกเลิกวันนี้อย่างงั้นเหรอ นั่นก็แปลว่า...วอนอูของเขาจะต้องเสียใจน่ะสิ ไม่ไหวนะ...เขาทนเห็นวอนอูเจ็บไม่ได้เด็ดขาด แล้วตอนนี้ร่างบางอยู่ที่ไหนกัน

            แปะ...

            หยดน้ำที่ร่วงลงมาโดนหลังมือ ทำให้ร่างสูงต้องเงยหน้ามองขึ้นบนท้องฟ้าที่เมื่อเช้ายังเป็นสีฟ้าครามอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับมีเมฆก้อนกลุ่มสีเทาเข้มลอยมาบดบังแสงแดดซะแล้ว ถ้าฝนจะตกตอนนี้....วอนอูคงจะเปียกแน่นอน เขาต้องไปตามหาร่างบางให้เจอ ร่างสูงพอจะเดาออกอยู่ว่าร่างบางอยู่ไหน

            คิดได้แบบนั้นก็ออกเดินไปยังที่นั่นทันที ที่ๆจงฮยอนอยู่ คงจะเป็นผับนั่นสินะ ...ที่ๆจงฮยอนอยู่ จะเป็นที่ๆอาร่าอยู่ และที่ไหนมีอาร่าที่นั่นต้องมีวอนอู ไม่ผิดแน่...ผับ Empire

            ร่างสูงค่อยๆเดินจนมาถึงหน้าผับ แน่นอนว่าเด็กอายุเท่าเขาคงเข้าไปไม่ได้ เพราะอายุไม่ถึง และวอนอูก็เหมือนกัน...

            “บอกให้รออยู่ที่หน้าร้านไง นายเข้าไปไม่ได้หรอก !” เสียงหวานเล็กตะคอกใส่เด็กชายร่างสูงผอมบางหน้านิ่งตรงหน้าอย่างเคือง ๆ

            “แต่นูน่าจะเข้าไปคนเดียวไม่ได้นะ”

            “ทำไม ? ทำไมฉันจะเข้าไปไม่ได้ !” หญิงสาวร่างเล็กตะคอกอีกหน

            “ผมไม่ให้เข้าไป ถ้ามีคนอื่นมายุ่งกับนูน่า ผมทนไม่ได้หรอกนะ !!” เด็กหนุ่มร่างบางเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน เผลอดึงเรียวแขนบางเอาไว้แน่น

            “เด็กนี่...ฉันเจ็บนะ” ร่างเล็กแกะมือของวอนอูออก พลางสะบัดอย่างแรง

            “ไปทื่อื่นเถอะนูน่า...”

            “หึ...นี่อย่าบอกนะว่าดูไม่ออกน่ะ” เสียงที่เล็กแหลมขึ้นกับสีหน้าที่เยาะเย้ย ประกอบกับการหัวเราะอย่างเหยียดๆนั้น ทำให้เด็กหนุ่มร่างบางอดที่จะตกใจไม่ได้

            “น...นูน่า”

            “ดูไม่ออกจริงๆด้วยสินะ เหอะ...ฉันไม่ได้ชอบนายจริงๆหรอกนะ แต่คนที่ฉันชอบคือจงฮยอน” ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น โลกของวอนอูก็เหมือนหยุดหมุนไป ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ ว่าอาร่าไม่ได้ชอบเขาจริง ๆ เขาแค่พยายามจะให้อาร่าหันมามองเขาเท่านั้นเอง แต่...มันก็ไม่ได้สินะ

            “นูน่าหลอกใช้ผม...”

            “อื้อ...ใช่แล้ว รู้แล้วก็ดี จะได้จบๆมันซะตอนนี้”

            “...”

            “ที่นี้นายก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะห้ามฉันแล้วใช่ไหม ? ฮึฮึ งั้น...นูน่าไปละนะ” หญิงสาวหัวเราะอย่างชอบใจ เอื้อมมือไปขยี้ผมของเด็กหนุ่มร่างบางตรงหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปในผับ

            เด็กหนุ่มมองแผ่นหลังบางที่ค่อยๆไกลออกไป อยากจะคว้าร่างเล็กนั้นมากอดไว้ แต่มันก็ไม่ทันแล้วสินะ หัวใจของเขาเจ็บแทบบ้า ไม่คิดว่า...มันจะมาถึงวันนี้ได้เร็วขนาดนี้

            ซ่า....

วอนอูเกลียด...

วอนอูไม่ชอบ...

เขาเกลียดฝนที่กำลังตกลงมาตอนนี้ เกลียดเสียงฟ้าร้องที่เขาได้ยินทีไร ต้องกลัวจนตัวสั่นทุกทีไป...เกลียดทุกครั้งที่เวลาฝนตกเขาจะร้องไห้

            “อึก...” ทั้งเจ็บและกลัวในเวลาเดียวกัน จน...หยุดน้ำตาไม่ได้

            พั่บ !

ร่มสีใสถูกกางออก บดบังน้ำฝนที่กำลังตกมาในตอนนี้ ให้พื่นที่ร่มกับวอนอู เขาจะได้ไม่เปียกฝน...เด็กหนุ่มร่างบางหันไปมองคันร่มที่ถูกกางให้ตัวเอง ก่อนจะหันไปมองคนที่กำลังยืนกางร่มให้

            “ฮยองจะไม่สบายเอานะ” เด็กหนุ่มร่างสูงว่าพลางยืนกลางร่มให้ น้ำตาของวอนอู...ที่กำลังไหล ทำให้มินกยูอดที่จะเจ็บตามด้วยไม่ได้

            “....”

            “แล้วฮยองก็อย่าร้องไห้ด้วย เดี๋ยวจะปวดตาเอานะ” มือหนาเอื้อมไปปาดน้ำตาให้คนทีกำลังร้องไห้เบาๆ

            “....”

            “เอาร่มผมไปเถอะ เดี๋ยวฮยองจะเปียกฝน ^^” ร่างสูงยัดร่มใส่ในมือร่างบาง ยิ้มบางๆออกมาเพื่อบอกให้คนตรงหน้าอย่าร้องไห้...ค่อยๆเดินถอยออกมา หันหลังให้ร่างบาง และเดินออกมาในที่สุด

            ทั้งๆที่อยากกอด....

            ทั้งๆที่อยากปลอบ...

            ทั้งๆที่อยากอยู่เป็นเพื่อน...

            ทั้งๆที่อยากทำอย่างนั้นแท้ๆ...

            แต่ก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่างเลย มินกยูรู้ดีว่าขืนอยู่กับวอนอู มีหวัง....ร่างบางได้ปวดหัวและรำคาญมากกว่าเดิมแน่ ดังนั้นการที่เขาเดินออกมาแบบนี้ คงจะเป็นอะไรทีดีกว่า

.

.

.

            “ชอน วอนอู ทำไมไม่ไปโรงเรียน” เด็กหนุ่มร่างบางที่ได้ยินแม่ของตัวเองถามแบบนั้น ก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้า พลางมุดหมอน

            “ขี้เกียจ...” บอกสั้นๆด้วยเสียงอุดอู้ ไม่อยากโผล่หน้าออกไปให้แม่เห็น

            “ไม่สบายเหรอ ?”

            “เปล่า...”

            “เฮ้อ....ตามใจละกัน อ้อ ! มีเด็กที่ชื่อมินกยูฝากไอนี่มาให้น่ะ” แม่ของเด็กหนุ่มร่างบางบอกก่อนจะวางบางอย่างลงบนโต๊ะหนังสือของวอนอู ออกไปจากห้องและไม่ลืมที่จะปิดประตูให้

            “หือ ?...” วอนอูมุดตัวออกมาจากกองผ้าห่ม ชะโงกตัวออกมาดูสิ่งที่แม่วางไว้บนโต๊ะ มันเป็นถุงใหญ่ ๆ มีอะไรข้างในเยอะเลย

            “....” ด้วยความสงสัยก็เลยกระเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียง เดินตรงไปที่ถุงนั่น และเปิดดู ...ของกินเพียบเลย แถมยังเป็นของโปรดของเขาทั้งหมดด้วย

            “เด็กบ้านี่” ไม่รู้ทำไม...แต่วอนอูแอบอดยิ้มออกมาไม่ได้ทุกที ของโปรดพวกนี้น่ะ ต่อให้เขาอารมณ์แย่สักขนาดไหนก็ตาม มันจะทำให้เขายิ้มได้เสมอ...ทำไมมินกยูถึงรู้นะ

            “ขอบใจนะ” บอกกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะคว้าน้ำแอปเปิ้ลที่อยู่ในถุงขึ้นมา แต่ก็ต้องรู้สึกแปลกๆเมื่อกระป๋องเหมือนมีอะไรติดอยู่

            “....” มีอะไรติดอยู่จริง ๆ มันเป็นกระดาษโพสอิสสีฟ้า มีลายมือหวัดๆเขียนอยู่ พออ่านจบ...ร่างบางก็ต้องยิ้มออกมาบาง ๆ

            ฮยอง...ได้โปรดดูแลตัวเองด้วย ผมเป็นห่วงฮยอง...

            ยิ้มเยอะๆนะครับฮยอง รอยยิ้มของฮยองน่ะ ทำให้โลกของผมสดใสนะ

วอนอู...รู้สึกดีกับประโยคนี้อย่างบอกไม่ถูก ก็เขา...ไม่เคยมีใครมาบอกแบบนี้เลยนี่หน่า ไม่มีใครพูดแบบนี้กับเขาเลยสักคน เอาความจริง...ก็มีแต่มินกยูนี่แหละที่เป็นห่วงเขา

คิดได้แบบนั้นก็คว้ามือถือขึ้นมาเช็คข้อความเสียง...มีแต่ข้อความจากเบอร์ของมินกยูทั้งนั้นเลย ประโยคเดิม ๆ แต่แสดงถึงความเป็นห่วงล้วน ๆ

...ทั้งโทรมาถามทุกวัน

...ไหนจะสะกดรอยตาม

...ไหนจะข้อความที่ส่งมาทุกวัน

...แล้วขนมนี่อีกล่ะ

...อีกอย่าง...

...จูบของมินกยู

            มาคิดถึงจูบของมินกยูแล้วใบหน้าของวอนอูก็ขึ้นสีอย่างรวดเร็ว....แล้วที่มินกยูพูดแบบนั้นอีก

            งั้นเวลาที่ฮยองจูบกับอาร่า รู้สึกแบบนี้บ้างไหม...เสียงหัวใจเต้นน่ะ ได้ยินบ้างไหม ?

            วอนอูเพิ่งมาได้ยินตัวเองหัวใจเต้นแรงก็ตอนริมฝีปากแนบกับมินกยูนี่แหละ กับอาร่าไม่รู้สึกเลยสักนิด เพราะอะไรกันนะ ? หรือว่าหัวใจของวอนอูเป็นของมินกยูซะแล้ว ?

            “บ้าหน่า .///////////////////.” คิดเองก็เขินเอง เด็กสูงอย่างมินกยูน่ะเหรอ ? ที่เขาจะชอบน่ะ ไม่มีทางเอาซะหรอก

แต่...

คิดอีกมุมหนึ่งนะ...

มินกยูก็ไม่ได้เลวร้าย...

ไม่ใช่รึไง...ㅋ ㅋ ㅋ

.

.

            เลิกเรียนแล้วสินะ ...

มินกยูคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย พลางหาววอดใหญ่ วันนี้ก็มาหลับที่โรงเรียนอีกแล้ว...เกาหัวตัวเองดังแกร่กๆ หันไปเอากระเป๋าฟาดใส่เพื่อนร่วมชั้นอีกคนที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่

            “ซึงกวาน ! เจ้าบ้าเอ้ย ตื่นได้แล้ว” คนที่โดนกระเป๋าฟาดเข้าใส่ก็สะดุ้งเข้าให้ ลุกขึ้นอย่างงัวเงีย

            “เลิกแล้วเหรอ ?”

            “อือ ... วันนี้เวรนาย ฉันจะกลับล่ะ ขี้เกียจรอ”

            “โหยย...ขี้เกียจตายชัก” ไม่ว่าเปล่า แต่ซึงกวานล้มตัวฟุบกับโต๊ะเรียนอีกครั้ง

            “เจ้าบ้า รีบๆทำเถอะ จะได้กลับไวๆ ฉันไปล่ะ” บอกลาเพื่อน และเดินออกไปนอกตึก ตอนนี้เขาจะยังกลับบ้านไม่ได้ เพราะมีนัดทำโทษกับครู ...

            บังเอิญว่ามินกยูไปทำกองหนังสือของครูล้มล่ะ ก็เลยโดนทำโทษให้มาจัดหนังสือที่ห้องสมุด...คงได้กลับดึกพอๆกับคนที่เรียนพิเศษชัวร์เลย ช่างเถอะ ครูบอกว่ามีเพื่อนอีกคนหนึ่งที่จะมาช่วยจัด ก็ดี...คิดได้แบบนั้นก็เดินตรงลิ่วๆไปที่ห้องสมุด

            “...” ไม่รู้ว่ามินกยูตาฝาดหรือคิดถึงร่างบางมากไป เขาถึงได้เห็น...

            “ว่าไง...” วอนอูยืนพิงหน้าประตูห้องสมุด หันมาทักทายมินกยู  คนที่ถูกทักยืนเหวอพักหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามาหาใกล้ๆ

            “ฮยอง....ไม่มาโรงเรียนไม่ใช่เหรอครับ ?”

            “เพิ่งมา...บังเอิญว่ามีเด็กที่ไหนไม่รู้โดนลงโทษให้มาจัดหนังสือ ก็เลยต้องมาช่วยอาจารย์คุม” บอกคนตัวสูงหน้านิ่งพลางเดินนำเข้าไปในห้องสมุด

            “ฮยองกลับก็ได้นะ เดี๋ยวผมจัดการเอง”

            “ไม่ต้องหรอก ฉันจะช่วยนายอยู่นี่ล่ะ” จากที่วอนอูพูด ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามินกยูรู้สึกดีไม่น้อย...

            “...”

            “ความจริง...ฉันมีอะไรจะคุยกับนายน่ะ”

            “ครับ ?”

            “ไม่ต้องจัดหรอก...หนังสือน่ะ ฉันคุยกับอาจารย์แล้วว่าไม่ต้องลงโทษนาย”

            “ทำไมครับ ?” ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

            “ก็เพราะเรื่องที่ฉันจะบอกยังไงล่ะ...”

            “แล้ว...ฮยองมีอะไรจะบอกผมเหรอครับ” ก้มลงมองร่างบางที่ตัวเล็กกว่า ปกติไม่เห็นมีอะไรจะคุยกับเขาเลยสักอย่าง

            “มินกยู”

            “...”

            “กรุณาคบกับฉันเถอะ” เด็กหนุ่มร่างบางก้มหัวลงพลางยื่นกล่องบางอย่างไปให้ด้วยสีหน้าและท่าทางอาย ๆ คนตัวสูงกว่ามองอย่างตกใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะคิดได้ว่าเมื่อกี้...วอนอูพูดอะไรออกมา

            “ฮยอง...”

            “ฉ...ฉันอยากจะลองคบกับนาย อยากเข้าใจนาย...” มินกยูหัวเราะออกมาเล็กน้อย คนตรงหน้าตอนนี้ น่ารักซะจริง ๆ ใบหน้าที่แดงจัดไปถึงหู คำพูดนั่น และริมฝีปากที่กำลังขยับ...

            “ขอบคุณนะครับ ฮยอง” ร่างสูงดึงคนที่ตัวเล็กกว่าเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ลูบผมนิ่มอย่างเบามือ ก่อนจะผละออกมาเบา ๆ หยิบกล่องที่อยู่ในมืออีกฝ่ายมา

            “ >/////////////////////<”

            “ฮยองน่ารักที่สุดเลยล่ะครับ” โน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างหูเบา ๆ จูบแก้มเบาๆ ก่อนจะเลื่อนลงมากดริมฝีปากี่เขาคิดถึงมาตลอดหลายวัน จูบย้ำเบาๆอย่างอ่อนโยน

            “ .//////////////////////.” ฝ่ายที่ถูกจูบถึงกับทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าที่ร้อนอยู่แล้ว ร้อนกว่าเดิม แดงจัดกว่าเดิมหลายเท่า และรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหมดแรง

            “อยู่กับผมนานๆนะครับ” ถอนจูบออกมาเบา ๆ และพูดประโยคที่อยากจะพูดมานานแล้ว บีบจมูกคนที่กำลังหน้าแดงอยู่อย่างหมั่นเขี้ยว

            “บ้าจริง ฉัน >< จะบ้าอยู่แล้ว”

            “ใจเย็นสิครับฮยอง...”

            “น...นี่...งั้นเรา...ไปเดทกันไหม ?” คนตัวสูงกว่ามองหน้าร่างบางอย่างเคอะเขิน...เมื่อกี้ฮยองสุดที่รักของเขากำลังชวนไปออกเดทงั้นเหรอ ?

            “ฮยอง *0*”

            “นี่ ! อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ” ร่างบางเหวใส่พลางผลักหัวอีกฝ่ายเบา ๆ

            “ก็ผมดีใจ ㅠ^ㅠ”

            “ขอโทษนะที่ทำให้นายรอฉันนาน...ฉันเพิ่งรู้หัวใจตัวเองน่ะ” บอกกับคนตัวสูงอย่างสำนึกผิด มินกยูดีกับเขามาตลอดแท้ ๆ

            “ไม่เป็นไรครับฮยอง...งั้นก็มาพยายามด้วยกันนะครับ” มือหนาเอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่าย

            “...” เป็นอีกครั้งที่หัวใจของวอนอูเต้นอย่างกับไม่เคยมีชีวิตมาก่อน เต้นระรัว..

            “เราไปเดทกันเถอะครับ ^^”

            “...”

            “ผมจะเลี้ยงเองนะครับ ฮยองของผม...”

            “อื้อออ !! ><”

.

.

.

            ทีนี้...มินกยูก็ไม่ต้องกลัวอีกต่อไปแล้วสินะ...ว่าวอนอูจะไม่รับสายของเขาอีก ไม่มีทางแน่นอนที่ปลายสายจะตัดไปอีก ทุกเช้าเขาจะโทรไปปลุก และก่อนนอนเขาก็จะโทรไปบอกราตรีสวัสดิ์ มินกยูทำได้โดยไม่ต้องกลัวปลายสายรำคาญอีกต่อไปแล้ว เพราะตอนนี้...วอนอูฮยอง เป็นของมินกยูแล้วล่ะครับ ^^